Χριστουγενιάτικες Κατασκευές

Ζωγράφισμα Άη Βασίλη και Συναρμολόγηση

Χριστουγεννιάτικη Κάρτα

Χριστουγεννιάτικη Κάρτα

Το περιοδικό του Β2

Οι ζωγραφιές που ακολουθούν αποτελούν το περιοδικό της δευτέρας τάξης για το έτος 2010. Το περιοδικό έγινε στο μάθημα της πληροφορικής, οι εικόνες επιλέχθηκαν και εκτυπώθηκαν από την ιστοσελίδα www.paidika.gr

Εξώφυλλο

Το περιοδικό του Β1

Οι ζωγραφιές που ακολουθούν αποτελούν το περιοδικό της δευτέρας τάξης για το έτος 2010. Το περιοδικό έγινε στο μάθημα της πληροφορικής, οι εικόνες επιλέχθηκαν και εκτυπώθηκαν από την ιστοσελίδα www.paidika.gr

Εξώφυλλο

Το Κάστρο της Χίου

Η ΟΧΥΡΩΣΗ ΣΤΗ ΒΥΖΑΝΤΙΝΗ ΕΠΟΧΗ

ΠΕΡΙΤΟΙΧΗΣΗ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΠΟΛΗΣ ΤΗΣ ΧΙΟΥ

Η δημιουργία του λιμανιού της Χίου στο χώρο που βρίσκεται σήμερα, επέβαλε την ανάγκη να χτιστεί νέα πόλη κοντά σ' αυτό και να οχυρωθεί.

Ο χώρος που υπήρχε μπροστά και νοτιοανατολικά απ' την παλιά ( το Παλαιόκαστρο ), είτε ήταν φυσικός είτε σχηματίστηκε από προσχώσεις, επέτρεψε πάντως την κτίση της νέας πόλης και την περιτείχισή της κατά τα μέσα του 7^ου αιώνα. Τότε οι επιδρομές πειρατών Αράβων είχαν τρομοκρατήσει το επιθαλάσσιον ελληνικόν κόσμον. Τον 9^ο αιώνα συγκροτείται στα νησιά θεματικός στόλος για την άμυνά τους. Μερικά απ' αυτά χρησιμοποιούνται σαν ναυτικές βάσεις και οχυρώνονται συστηματικά.

ΤΟ ΚΑΣΤΡΟ ΤΗΣ ΧΙΟΥ

Μια τέτοια βάση απετέλεσε και η Χίος. Νησί που βρίσκεται στο κέντρο του Ανατολικού Αιγαίου, με άμεση επαφή με την πλούσια ενδοχώρα, την Ιωνία, σταθμός του διαμετακομιστικού εμπορίου, ήταν αδύνατο να μην χρησιμοποιηθεί κατάλληλα από τους Βυζαντινούς, που ήταν μοναδικοί στο να οχυρώνουν και να διαλέγουν επίκαιρα σημεία για άμυνα και προστασία των μεγαλύτερων περιοχών του κράτους.

Τότε την εποχή αυτή που οι Σαρακηνοί πειρατές λυμαίνονταν τα παράλια της Μικράς Ασίας και των νησιών στο τέλος του 9^ου και στις αρχές του 10ου αιώνα χτίστηκε το κάστρο της Χίου μεγάλο και δυνατό, για προστασία της πόλης και του λιμανιού και για ασφάλεια του στόλου που ναυλοχούσε σ' αυτό.

Η σημασία του κάστρου της Χίου για τη γενικότερη άμυνα στο χώρο του Αιγαίου έγινε μεγαλύτερη, όταν η Χίος έγινε έδρα ξεχωριστού θέματος, του θέματος του Αιγαίου ή θέματος της Χίου, (Θέμα = Βυζαντινή επαρχία), που περιλάμβανε τις Κυκλάδες, τη Λέσβο, την Τένεδο, τη Σκύρο, τη Λήμνο, την Ίμβρο, όλα δηλαδή τα νησιά του βόρειου Αιγαίου. Το κάστρο και η Χίος σαν έδρα του θέματος, στελεχώθηκε με όλη εκείνη την ιεραρχία που απαιτούσε η Βυζαντινή διοίκηση: Κουράτορα και διοικητή της Χίου, με αυτοκρατορικό επίτροπο, με στρατηγό της Χίου, με δομέστικους σχολών, δούκες, κατεπάνω, ταξιάρχες, τουρμάρχες, μεράρχες, χαρτουλάριους του δρόμου και των θεμάτων, δρουγγαροκόμητους, πρωτοκεντάρχες, βασιλικούς των κάστρων, καστροφύλακες, καστροκτίστες, βεστιαρίτες. Οι τελευταίοι δεν ήταν παρά επιμελητές του κάστρου και φανερώνουν τη φροντίδα για τη συντήρησή του που έδειχναν γενικά οι Βυζαντινοί.

ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ

Η πρώτη επιδρομή που δέχτηκε το κάστρο της Χίου ήταν αυτή του Τούρκου πειρατή Τζαχά, που την περιγράφει με τόση ενάργεια η ’ννα Κομνηνή στην "Αλεξιάδα" της.

Η επιδρομή έγινε στα , όταν ο Αυτοκράτορας είχε "περί την δύσιν πολυσχιδή όχλησιν και οι Πατζίνακοι μετ' αυτού συχνούς πολέμους".

Ο Τζαχάς αφού κατέλαβε τι Κλαζομενές, τη Φώκαια και τη Μυτιλήνη ευθύς της Χίου τον απόπλουν ποιησάμενος εξ εφόδου κατέσχε και τούτην. Κατέλαβε βέβαια την πόλη που απλώνονταν έξω απ' το Κάστρο. Ο Αυτοκράτορας έστειλε εναντίον του τον Νικήτα Κασταμονίτη που όμως νικήθηκε και τα πλοία του πιάστηκαν αιχμάλωτα.

Ο Αλέξιος έστειλε τότε τον Κωνσταντίνο Δαλασσηνό, "άνδρα μαχιμώτατον και μητρόθεν αυτώ προσήκοντα". Ο Τζαχάς, που είχε στο μεταξύ φύγει για τη Σμύρνη ξαναγύρισε, όμως ο Δαλασσηνός πρόλαβε και μπήκε πρώτος στο λιμάνι. Χρησιμοποιώντας τις πολιορκητικές μηχανές του (ελεπόλεις και πετροβόλα όργανα) προξένησε ρήγμα στα βορειοδυτικά του κάστρου.

Ο Δαλασσηνός θέλοντας να καταστρέψει το στόλο του πειρατή, που ερχόταν με οχτώ χιλιάδες Τούρκους οπλισμένους, διάταξε το Ώπο "ηγεμόνα του στρατού", να πλέει με τα καράβια του για να συναντήσει κάπου τον εχθρό. Πραγματικά, τα μεσάνυχτα ο ένας στόλος συνάντησε τον άλλο, όμως ο Ώπος απόφυγε να δώσει ναυμαχία μέσα στη νύχτα. Γύρισε και μπήκε πρώτος στο λιμάνι, ενώ ο Τζαχάς ακολουθούσε και προσπέλασε τα καράβια του στα τείχη του κάστρου. Στο μεταξύ ο Δαλασσηνός πιάνοντας το Παλαιόκαστρο, εξαφάνισε το χαντάκι που είχε φτιάξει προηγουμένως ανοίγοντας σημαντική διώρυγα στην τάφρο. Την άλλη μέρα τα στρατεύματα ετοιμάζονταν να χτυπήσουν το ένα το άλλο. Ο Τζαχάς έδωσε πρώτος το σύνθημα της επίθεσης, έχοντας τα θάρρη του και στους λίγους ιππείς που ακολουθούσαν τους πεζούς. Τότε και οι Βυζαντινοί αρπάζοντας μακρά δόρατα, όρμησαν με τα άλογα εναντίον τους χτυπώντας τα άλογα των πειρατών και αναγκάζοντας τους να πέσουν μέσα στην τάφρο τους προξένησαν μεγάλη φθορά.

Βλέποντας την αλόγιστη αυτή φυγή οι στρατιώτες σταμάτησαν κάτω από τα τείχη του Παλαιόκαστρου. Οι "βάρβαροι" όμως φτάνοντας στα καράβια, πήραν μερικά από αυτά και απομακρύνθηκαν. Τότε ο Δαλασσηνός διάταξε τα καράβια να πλεύσουν προς τις δυτικές ακτές του νησιού και να περιμένουν τον ερχομό του ίδιου και του στρατού του. Ύστερα από αυτό ο Τζαχάς νικημένος δεν ξανατόλμησε άλλη επιδρομή εναντίον του κάστρου.

Για έναν αιώνα, τα τείχη του δε δέχτηκαν άλλα χτυπήματα.

Στα 1292 ο Σικελός Ρογήρος de Loria επιτέθηκε εναντίον της νήσου με δέκα γαλέρες και δεκατέσσερα πλοία, όμως οι πειρατές του δεν μπόρεσαν να καταλάβουν το δυνατά οχυρωμένο κάστρο της πόλης, παρ' όλο που ήταν δυναμωμένοι και με ιππικό.

Στα 1300 έγινε η μεγαλύτερη πειρατεία των Τούρκων εναντίον του νησιού. Τριάντα τούρκικα καράβια προσορμίστηκαν στις ακτές και τα πληρώματά τους, βγαίνοντας, ερήμωσαν όλο το νησί. Πλήθος από τους κατοίκους χάθηκε εκτός από εκείνους που πρόφτασαν και κλείστηκαν μέσα στο κάστρο, που φαίνεται πως οι Τούρκοι δεν μπόρεσαν να το πατήσουν.

Ύστερα από τρία χρόνια η επιδρομή των Καταλάνων του κοντοτιέρου Ρογήρου de Flor, συμπλήρωσε το έργο της καταστροφής και της ερήμωσης. Μια τέτοια καταστροφή για το νησί, δημιούργησε πολύ δύσκολες συνθήκες διαβίωσης και διαμονής. Εξαιτίας όμως της σπουδαιότητας του, αποφασίστηκε από μέρους του αυτοκράτορα Μιχαήλ να επιτραπεί ελεύθερο από "τέλη" στον φίλο και γαμπρό του, γενναίο ιππότη και συμπολεμιστή γενουάτη Benedetto Zaccaria, διοικητή της Φώκαιας, που καιροφυλακτούσε να επέμβει στη χειμαζόμενη νήσο. Θα ήταν υποτελής στον Αυτοκράτορα και θα 'παιρνε την επικαρπία του πλούσιου νησιού. Πάνω στα τείχη του κάστρου θα κυμάτιζε η αυτοκρατορική σημαία. Θα δίνονταν στο αυτοκράτορα μικρή εισφορά σε χρήμα και άντρες και η νήσος θα αποτελούσε ορμητήριο για τον αυτοκρατορικό στόλο. Η συμφωνία όριζε το διάστημα της επιτροπείας της νήσου σε δέκα χρόνια. Ο Benedetto ενίσχυσε το φρούριο, που είχε υποστεί πολλές φθορές ύστερα από τις αλλεπάλληλες πειρατικές επιδρομές, περιβάλλοντάς το με ψηλά τείχη και τάφρο ολόγυρα.

Ήταν η πρώτη οικοδομική επίστρωση πάνω στο αρχικό, στο βυζαντινό σώμα του κάστρου. Τότε χτίστηκαν μέσα στο κάστρο και οι καθολικές εκκλησίες του Αγίου Αντωνίου και πιθανώς και του Αγίου Πέτρου που αργότερα ανακηρύχθηκε σε μητρόπολη των Ρωμαιοκαθολικών της Χίου.

Με το θάνατο του Benedetto A' και τη διαδοχή του Benedetto B' (1307) του Γ' και του Martino (1314-1329) οι όροι της συμφωνίας δεν τηρήθηκαν. Οι Zaccaria διοίκησαν τη νήσο απολυταρχικά και ούτε έδωσαν καμιά σημασία στις συστάσεις ου Αυτοκράτορα Ανδρόνικου του Γ' που απαγόρευαν την επισκευή και ενίσχυση του φρουρίου. Καθώς μάλιστα πλησίαζε ο καιρός να παραδώσουν τη νήσο και το κάστρο κατέβαλλαν κάθε προσπάθεια για να τελειώσουν όσο γρηγορότερα μπορούσαν την οχύρωση και την επισκευή του.

Βλέποντας ο Ανδρόνικος πόσο δύσκολο ήταν πλέον να προστατέψει τους πληθυσμούς της Ανατολικής περιοχής του κράτους, έκλεισε ειρήνη με τους Zaccaria για μια δεκαετία. Αλλά και τότε ζήτησαν άλλα πέντε χρόνια από τον αυτοκράτορα. Και όταν η συνθήκη έφτανε στο τέρμα της ο πρώτος της νήσου Λέων Καλόθετος φανέρωσε στον αυτοκράτορα πως οι Γενουάτες τον εξαπατούν και πως εξαιτίας της δυνατής οχύρωσης του κάστρου της πόλης θα 'ταν δύσκολη, αν όχι αδύνατη η ανάκτηση της πόλης. Η αναφορά αυτή έγινε μέσω της μητέρας του Αυτοκράτορα και συνοδεύτηκε από την υπόσχεση του Καλόθετου να βοηθήσει με δική του δύναμη στην εκστρατεία, που έπρεπε να γίνει απ' τον ίδιο το βασιλέα για να στεφθεί από επιτυχία. Συνάμα και ο αδελφός και συνάρχοντας του Martino Zaccaria, Benedetto, δυσαρεστημένος μαζί του, ενεργούσε στον αυτοκράτορα για τον ίδιο σκοπό.

Μπροστά στην κρισιμότητα της κατάστασης για ένα τόσο σημαντικό οχυρό του Βυζαντίου, ο αυτοκράτορας αποφάσισε να εκστρατεύσει ο ίδιος εναντίον της Χίου και ετοίμασε στόλο πενήντα πολεμικών πλοίων με λαμπρότητα μια και οι πολεμιστές ήταν οι εκλεκτότεροι και ευγενείς. Τόση βαρύτητα δόθηκε στην εκστρατεία ανάλογη με μια αυτοκρατορική εξόρμηση για ένα τόσο σημαντικό οχυρό.

Φτάνοντας ο στόλος στη Χίο, ο Martino απαγόρευσε "επί ποινή θανάτου" τη χρήση όπλων από μέρους των κατοίκων και έτσι ούτε ο Καλόθετος ούτε ο Benedetto μπόρεσαν να δράσουν. Ο ίδιος ο Martino κλείστηκε μέσα στο κάστρο με οχτακόσιους επίλεκτους, αφού πρώτα βούλιαξε μες στο λιμάνι τρία άδεια καράβια και ύψωσε πάνω στις επάλξεις του κάστρου τις δικές του σημαίες αντί της αυτοκρατορικής. Ο Ανδρόνικος π πρώτος ελευθερωτής βασιλιάς που πάτησε το πόδι του στο πολύπαθο νησί, βγήκε με όλο του το στρατό και ετοιμαζόταν για τειχομαχία από το Παλαιόκαστρο. Στο μεταξύ ο Martino, απελπισμένος απ΄την απροθυμία του λαού να τον βοηθήσει, βλέποντας πως και ο αδελφός του παραστέκεται στον αυτοκράτορα, έστειλε πρεσβεία για να κανονίσει τα σχετικά με τη συνθήκη. Ο αυτοκράτορας απέπεμψε τους απεσταλμένου, λέγοντας να κάνει ο Martino τώρα ότι μπορεί, αφού έπρεπε από την αρχή να ενεργήσει έτσι αλλά δεν το έκανε. Τότε αυτός από φόβο μήπως χάσει την ίδια του τη ζωή, βγήκε από το κάστρο και παραδόθηκε. Ο λαός όρμησε να τον κατασπαράξει, αλλά τον έσωσε η παρέμβαση του Μεγάλου Δομέστικου. Ο Martino φυλακίστηκε και στο κάστρο τοποθετήθηκε δυνατή φρουρά. Έτσι πάλι "Χίος γεγόνει υπό Ρωμαίους". Το κάστρο οχυρωμένο με την ίδια την επίβλεψη του αυτοκράτορα έμεινε κάτω από την ελληνική κυριαρχία άλλες δυο δεκαετίες περίπου, μέχρι το 1346.

Με την οχυρή αυτή ακρόπολη η Χίος καταστάθηκε ένας από τους κυριότερους σταθμούς του Βυζαντινού στόλου, που επόπτευε και καταδίωκε τους διάφορους επιδρομείς απ' την Ανατολή και Δύση. Αυτοκρατορικός επίτροπος στη νήσο διορίστηκε ο Καλοϊωάννης Ζυβός και διοικητής του κάστρου ο ανιψιός του Μιχαήλ Κορέσης. Ήταν όμως πια αργά, όχι μόνο για το μαρτυρικό νησί μα και για ολόκληρη την Αυτοκρατορία, ύστερα από τις τόσες επιβουλές και φθορές που προξενήθηκαν στο σώμα του Ελληνισμού από τους ξένους, να αντέξει και να συνεχίσει αυτοδιοίκητο, μέσα στην ελληνική επικράτεια, την ιστορική του αποστολή.

Στα χρόνια της Τουρκοκρατίας κατοικήθηκε αποκλειστικά από Τούρκους και Εβραίους και μετά τη Μικρασιατική καταστροφή από πρόσφυγες. Οι βομβαρδισμοί του 1828 και οι σεισμοί του 1881 καθώς και η κατασκευή της προκυμαίας στις αρχές του αιώνα αλλοίωσαν τη μορφή του.

ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΚΤΙΣΜΑΤΑ ΤΟΥ ΚΑΣΤΡΟΥ

Πόσες εκκλησίες και κτίσματα υπήρχαν μέσα στο Κάστρο κατά τη Βυζαντινή εποχή, μαθαίνουμε από το πολύτιμο χρυσόβουλο του Μιχαήλ Η' του Παλαιολόγου, που χρονολογείται από το 1259.

Μία εκκλησία είναι ο ’γιος Νικόλαος του Μώλου που μέχρι πριν από λίγα χρόνια ήταν ερείπιο και ξανακτίστηκε από πρόσφυγες που χρησιμοποίησαν υλικό από το Κάστρο. Άλλη εκκλησία είναι η "Παντοδύναμος" η οποία όμως δεν αναφέρεται σε άλλη πηγή και έχει διατυπωθεί η γνώμη ότι από νωρίς θα μετατράπηκε σε ναό δυτικού ρυθμού αφιερωμένη όπως και από τους Ορθόδοξους στη Παναγία. Εκτός από τις εκκλησίες αυτές αναφέρονται από άλλες πηγές και κυρίως από την παράδοση η εκκλησία του Αγίου Γεωργίου, που οπωσδήποτε θα βρισκόταν στο σημείο που είναι σήμερα η ενοριακή εκκλησία του Αγίου Γεωργίου στο Κεχρί του Κάστρου.

Την είσοδο στο Κάστρο αποτελεί η μνημειώδης Νότια Πύλη (PORTA MAGGIORE) πάνω από την τάφρο η οποία προστατεύεται από έναν κυκλικό πύργο στα δεξιά και διακοσμείται με παραστάσεις, γείσο και συμμετρικά πτερύγια. Μια μεγάλη επιγραφή με το λιοντάρι του Αγίου Μάρκου και το όνομα του δόγη SILVESTRO VALERIO, που δύσκολα διακρίνεται σήμερα μετά από τη σφυροκόπησή της από του Τούρκους, δηλώνει την προσπάθεια των Βενετών για τη μετασκευή της πύλης μετά το 1694.

Μετά τη καμαροσκέπαστη στοά που ακολουθεί προβάλλει το παλάτι των Ιουστινιάνι, ενδιαφέρον κτίριο του 15^ου αιώνα, που αναστηλώθηκε τελευταία και χρησιμοποιείται ως εκθεσιακός χώρος παλαιοχριστιανικών ψηφιδωτών, Βυζαντινών τοιχογραφιών, μεταβυζαντινών εικόνων και ξυλόγλυπτων. Στον ίδιο χώρο βρίσκεται και η σκοτεινή φυλακή στην οποία κλείστηκαν οι 70 προύχοντες της Χίου μαζί με την μητροπολίτη Πλάτωνα, πριν απαγχονιστούν στις 23 Απριλίου 1822.

Το μνημείο είναι μια τετράγωνη αίθουσα 10Χ8,50 μέτρα στεγασμένη με τέσσερα οξύκορφα σταυροθόλια. Στο χώρο του έχουν ταφεί επώνυμοι Τούρκοι στη διάρκεια 1822-1890.

Το πιο σημαντικό ταφικό μνημείο που έχει ιδιαίτερη σημασία για την ιστορία της Χίου είναι αυτό του Καρά Αλή, Καπουδάν Πασά του τουρκικού στόλου που σκοτώθηκε κατά την ανατίναξη της ναυαρχίδας "Μπουρλότα Σαϊμάζ" από τον ηρωικό Ψαριανό Κωνσταντίνο Κανάρη στις 6-7 Ιουνίου 1822.

Ο τάφος έχει μορφή πολυτελούς μαρμάρινης σαρκοφάγου με δύο στήλες στα άκρα της και κοσμείται με φυτικά μοτίβα, χαρακτηριστικά του τουρκικού μπαρόκ, ενώ το εγκωμιαστικό επίγραμμα του ποιητή Φουρουγή καλύπτει τη μια στήλη.

Στον κεντρικό δρόμο του Κάστρου υψώνεται το τέμενος Μπαϊρακλή Τζαμί κι ο ναός του Αγίου Γεωργίου που προαναφέραμε.

Συνεχίζοντας την πορεία του ο περιηγητής συναντά ένα συγκρότημα τουρκικών λουτρών του 18^ου αιώνα με σφαιρικούς ρόλους, στη βόρεια γωνία του οχυρού, καθώς και τον κυκλικό πύργο του ΖΕΝΟ με την αμυντική του δομή που αποτελεί οικοδομική φάση των Βενετών στα 1694.

Το θαλάσσιο τείχος σε ερειπώδη κατάσταση διατηρεί στοιχεία της Γενουάτικης περιόδου. Την είσοδο προς το λιμάνι της Χίου έλεγχε παλιότερα το μικρό οχυρό Μπουρτζή που σήμερα δεν σώζεται.

άλλα αξιοθέατα του Κάστρου αποτελούν η Κρύα Βρύση, η ημιυπόγεια δεξαμενή με βυζαντινές φάσεις κι ο Τουρκικός πύργος, Κουλές, κτισμένος εξ' ολοκλήρου από αρχαίο οικοδομικό υλικό.

Οι εναλλαγές των πουριών των Θυμιανών με τις γκρίζες πέτρες της Φώκαιας και το οικοδομικό υλικό προσδίδουν στο φρούριο μια ιδιαίτερη οπτική εικόνα που μπορεί κανείς να δει από τη δυτική πλευρά του.

Οι θυρεοί της Γένουα και των Ιουστινιάνι διατηρούνται ακόμα στη θέση τους στον πύργο 3 καθώς και η χρονολογία 1425.

Ο πύργος 4 με την πολυγωνική δομή του επισκευάστηκε από τους Τούρκους το 1748 και από το Υπουργείο Πολιτισμού στη δεκαετία του 1970.

ΤΟ ΚΑΣΤΡΟ ΣΗΜΕΡΑ

Το κάστρο της Χίου, το παλαιότερο του Αιγαίου, βρίσκεται από δω και πολλές δεκαετίες σε εγκατάλειψη.

Από τα χρόνια της Τουρκοκρατίας, όταν έπαψε να είναι χρήσιμο στους Τούρκους, δε γνώρισε καμία συντήρηση. Αλλά και όταν η Χίος απελευθερώθηκε, κανένας δεν ενδιαφέρθηκε για το περίφημο Κάστρο, που δέσποζε της πόλης μέχρι του σημείου να της δώσει και το όνομά του. Ακόμα και στα χρόνια του μεσοπολέμου, η πόλη της Χίου λεγόταν "Κάστρο" και οι κάτοικοί της "Καστρινοί".

Ο σεισμός του 1881 επιδείνωσε την κατάσταση. Συσσώρευσε ερείπια στο ήδη παραμελημένο εσωτερικό του. Και πριν η ελεύθερη Χίος στραφεί με κάποιο ενδιαφέρον για να μελετήσει αυτή την κατάσταση, έρχεται η Μικρασιατική καταστροφή. Το Κάστρο γίνεται καταφύγιο για έναν κόσμο που από τη μια στιγμή στην άλλη βρέθηκε ξεριζωμένος από την προγονική του γη και πεταγμένος αντίπερα από μια απρόσμενη όσο και τρομακτική πολεμική κατάρρευση

Και ο κόσμος αυτός φώλιασε όπου μπόρεσε, χρησιμοποίησε ανεξέλεγκτα τα πάντα, διαμόρφωσε, γκρέμισε, χάλασε, έκτισε, δημιούργησε νέες καταστάσεις. Πέτρες κουβαλιόταν στα γιαπιά, μάρμαρο για όλες τις χρήσεις, ενώ η αρχαιοκαπηλία οργίαζε.

Σε απίθανα μέρη συναντάς ακόμα και σήμερα μάρμαρα από το Κάστρο για απίθανες χρήσεις. Για χρόνια το κάστρο υπήρξε προμηθευτής υλικού και γνώρισε μια αφάνταστη αστοργία.

Η εκτίμηση της ιστορικής του αξίας βρίσκεται αντιμέτωπη με το αποκρουστικό εσωτερικό του , που μαζί με τα ερείπια, ύψωνε και τον όγκο του προβλήματος.

Και εκείνο μοναχικό στέκεται, εκεί ακλόνητο αν και καταπληγωμένο. Στέκεται εκεί υπομονετικά και περιμένει αναγνώριση από τους απογόνους των πολεμιστών του, που τόσο στοργικά προστάτευε αιώνες ολόκληρους.

Εργασία από τους μαθητές του ΣΤ' 2 τμήματος του 5ου Δημοτικού Σχολείου Χίου

Βασίλη Χαμέτη και Στέλλας Ψιακή

Άλμπερτ Αϊνστάιν: Σύντομη εργασία και φωτογραφίες

Τμήμα: Ε1 (2010-2011)

Συλλογική εργασία στην Πληροφορική για τον Αϊνστάiν με σκοπό την αναζήτηση στο διαδίκτυο, την αξιοποίηση πηγών (Wikipedia), την αναζήτηση εικόνων, το σώσιμο εικόνων από το διαδίκτυο στον υπολογιστή και τη δημιουργία και σώσιμο εγγράφου Word.

Ο Άλμπερτ Αϊνστάιν (Albert Einstein, τονισμός στα Γερμανικά: Άλμπερτ Άινσταϊν), που από πολλούς θεωρείται ως ο μεγαλύτερος φυσικός του 20ού αιώνα, γεννήθηκε στο Ουλμ (Ulm) της Γερμανίας στις 14 Μαρτίου του 1879 και πέθανε στις 18 Απριλίου του 1955 στο Πρίνστον (Princeton) του Νιού Τζέρσεϊ (New Jersey) των ΗΠΑ σε ηλικία 75 ετών. Ήταν φυσικός γερμανοεβραϊκής καταγωγής που το 1940 πολιτογραφήθηκε Αμερικανός.Ο Άλμπερτ Αϊνστάιν σπούδασε φυσική στην Πολυτεχνική Ακαδημία της Ζυρίχης στην Ελβετία και το 1903 παντρεύτηκε την συμφοιτήτρια του Μίλεβα Μάριτς με την οποία απέκτησε δύο παιδιά, τον Χανς Άλμπερτ και τον Έντουαρτ.Μετά το διαζύγιο του, παντρευτηκε το 1919 την κόρη του ξαδέλφου του πατέρα του, Έλσα. Είναι ο θεμελιωτής της Θεωρίας της Σχετικότητας.

To 1905 δημοσίευσε τέσσερα άρθρα στο επιστημονικό περιοδικό Χρονικά της Φυσικής (Annalen der Physik) (τόμος 17). Στο πρώτο από αυτά έδωσε την εξήγηση του φωτοηλεκτρικού φαινομένου, για την οποία του απονεμήθηκε το βραβείο Νόμπελ το 1921.

Στηρίχθηκε στην υπόθεση της κβάντωσης η οποία είχε εισαχθεί μερικά χρόνια νωρίτερα από τον Πλανκ (Planck) για την ερμηνεία της ακτινοβολίας του μέλανος σώματος. Οι δύο αυτές εργασίες των Πλανκ και Αϊνστάιν αποτέλεσαν την αρχή της κβαντικής μηχανικής. Αργότερα ο Αϊνστάιν εναντιώθηκε στην θεωρία των κβάντα, γιατί δεν μπορούσε να πιστέψει ότι οι νόμοι της φυσικής μπορούν να εμπεριέχουν τυχαιότητα. Με τα δικά του λόγια:Δεν μπορώ να πιστέψω ότι ο Θεός παίζει ζάρια με τον κόσμο.

Στο τρίτο από τα άρθρα που δημοσίευσε το 1905 ο Αϊνστάιν διατύπωσε την ειδική θεωρία της σχετικότητας και στο τέταρτο έδειξε ότι από αυτήν συνάγεται ο διάσημος τύπος E = mc² γενική θεωρία της σχετικότητας) που δηλώνει τη δυνατότητα και την ισοδυναμία αλληλομετατροπής ενέργειας και μάζας, ορίζοντας έτσι, ως ενιαίο χώρο την υλοενέργεια. Αυτό σημαίνει πώς η ενέργεια που μπορεί να παράξει οτιδήποτε εξαρτάται από τη μάζα του. Τον Νοέμβριο του 1915, ο Αϊνστάιν παρουσίασε τη γενική θεωρία της σχετικότητας. Ο Σερ Άρθουρ Έντινγκτον σε μία σειρά διαλέξεων ενώπιον της Πρωσσικής Ακαδημίας Επιστημών. Το 1919 κατά τη διάρκεια μίας ηλιακής έκλειψης ο (Eddington) παρακολούθησε το φως αστέρων καθώς αυτοί περνούσαν κοντά από τον ήλιο. Οι μετρήσεις του συμφωνούσαν με τη θεωρία της σχετικότητας και το γεγονός αυτό έκανε τον Αϊνστάιν διάσημο.